วัดเหมืองแดง สร้างประมาณ พ.ศ. ๒๔๒๗ ที่ได้ชื่อว่า “เหมืองแดง” เนื่องจากก่อนสร้างวัด มีหนองน้ำซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของอุโบสถหลังปัจจุบัน มีน้ำสีแดงคล้ายเลือดปนไหลออกไปบรรจบกับลำเหมืองซึ่งผ่านหมู่บ้าน ชาวบ้านจึงเรียกชื่อตามปรากฏการณ์นี้ว่า “เหมืองแดง” ส่วนท่านผู้นำในการบุกเบิกสร้างวัดคือ ครูบาวงศ์ ท่านเป็นชาวบ้านเหมืองแดงแต่ไปบวชอยู่วัดน้ำคือ (วัดเมธังกราวาส) ภายหลังท่านได้ขออนุญาตเจ้าอาวาสกลับมาสร้างวัดที่บ้านเกิด เมื่อวัดมีฐานะมั่นคงดีแล้ว ท่านได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสรูปแรกและวัดเหมืองแดงเมื่อได้รับการอุปการอุปถัมภ์จากชาวบ้านอย่างสม่ำเสมอ จึงเจริญมั่นคงมาจนถึงปุจจุบันนี้ ลำดับเจ้าอาวาส ๑ ครูบาอภิวงศ์ ๒ ครูบาคำตั๋น สุคนฺโธ ๓ ครูบาหลง ๔ พระเติง ๕ พระดัด กลฺยาโณ (ปลูกเพาะ) ๖ พระดั ๗ พระเกี๋ยง กนฺตธมฺโม ๘ พระชาญ วัดเหมืองแดง ตั้งอยู่เลขที่ ๑๐๗ บ้านเหมืองเมือง ตำบลในเวียง  อำเภอเมือง จังหวัดแพร่ สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ได้รับพระราชทานวิสูงคามสีมาวันที่ ๑๔ มกราคม พ.ศ. ๒๕๑๓ เขตวิสูงคามสีมา กว้าง ๑๕ เมตร ยาว ๒๕ เมตร ประกอบพิธีผูกพัทธสีมาเมื่อวันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๓ ที่ดินตั้งวัดมีเนื้อที่ ๔ ไร่ ๒ งาน ยังไม่มีเอกสารสิทธิ์ใด ๆ

วัดเหมืองค่า สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๓๑๒ ตั้งอยู่ในเขตการปกครองของบ้านเหมืองค่า ตั้งอยู่เลขที่ ๖๙ หมู่ ๖ ตำบลเหมืองหม้อ อำเภอเมือง จังหวัดแพร่ มีพุทธบริษัทศรัทธาทำนุบำรุง ๒ หมู่บ้าน คือบ้านสะบู และบ้านเหมืองค่า สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ได้รับพระราชทานวิสูงคามสีมา เมื่อ พ.ศ. ๒๓๕๐ ที่ดินตั้งวัดมีเนื้อที่ ๒ ไร่ ๑ งาน ๗๕ ตารางวา มีเอกสารสิทธิ์เป็นโฉนดเลขที่ ๖๗๓๙๓, ๖๗๓๙๔, ๖๗๓๙๕ และอีกแปลงหนึ่งยังไม่มีเอกสิทธิ์ที่ดินแต่ได้ขึ้นทะเบียนที่ดิน ศาสรสมบัติ ณ ที่ว่าการอำเภอเมืองไว้แล้วทะเบียนเลขที่ ๑๔๕ วัดเหมืองค่าตามตำนาน เดิมชื่อว่า วัดสงัดดงเย็น สร้างขึ้นเมื่อสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนต้น ประมาณปี พ.ศ.๒๑๘๐ ที่วัดเหมืองค่า มีพระพุทธรูปองค์หนึ่งที่ชาวบ้านให้ความเคารพนับถือและเชื่อว่าเป็นพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ ชื่อว่า "หลวงพ่อลือ" หรือ "หลวงพ่อฤๅ"

วัดนาแหลมเหนือ อยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ ๓ กิโลเมตร แต่เดิมสภาพพื้นที่บ้านนาแหลมเป็นพื้นที่ทำนา เมื่อถึงฤดูทำนาต้องมีการพักแรมกันนานหลายเดือน คำว่านาแหมสันนิฐานว่า หมู่บ้านตั้งอยู่เรียงรายแบบชายธงแหลมลงมา ในอดีตบ้านนาแหลมเคยเจริญรุ่งเรืองมาก่อนดังปรากฏซากปรักหักพังของวัดวาอารามของหมู่บ้านทั้งสี่ทิศ แต่ช่วงที่เกิดความไม่สงบของภัยสงครามจึงทำให้ชาวบ้านอพยพไปอยู่ที่อื่นระยะหนึ่ง วัดนาแหลมเหนือ เกิดจากการนำของพ่อหนานปัญญา เดชธรรม ได้พาชาวบ้านมาจับจองพื้นที่สาธารประโยชน์ ทางด้านทิศเหนือของหมู่บ้านเดิม แล้วสร้างวัดขึ้นมาในปี พ.ศ. ๒๔๔๖ โดยมีพ่อเจ้าหน้อยคำมูล และคณะศรัทธาจากในเมืองช่วยบริจาคทรัพย์ในการสร้างเดิมมีชื่อว่า “วัดดอนแกแร้งพัก” เพราะสมัยนั้นมีนกแร้งจำนวนมากพักอาศัยอยูที่ต้นดอกแก (ต้นชงโค) แถบบริเวณนั้น และชาวบ้านได้นิมนต์ท่านครูบาอนุมาประดิษฐานในวิหาร องค์ใหญ่มีขนาดหน้าตักประมาณ ๔๐ นิ้ว องค์เล็กมีขนาดหน้าตักประมาณ ๒๕ นิ้ว ภายหลังพระพุทธรูปองค์ใหญ่สูญหายในปัจจุบันเหลือแต่องค์เล็กเท่านั้น พ.ศ. ๒๔๘๔ หลวงปู่ครูบาเต็ม อินฺทจกฺโก พร้อมด้วยชาวบ้านจึงได้ร่วมใจกันรื้อถอนวิหารหลังเก่าเพื่อสร้างใหม่ ฉาบด้วยปูน พ.ศ. ๒๔๘๗ ให้สล่าผิ้ว ชาวบ้านกวาว ปั้นพระพุทธรูปปูนเป็นพระประธานในวิหารและเปลี่ยนชื่อวัดให้สอดคล้องกับชื่อหมู่บ้านเป็น วัดนาแหลมเหนือ จนถึงปัจจุบัน พ.ศ. ๒๕๑๙ พระอธิการบุญเส่ง ปญญาสาโร และคณะศรัทธาได้สร้างวิหารหลังใหม่แทนหลังเก่า และสร้างเสร็จสมบูรณ์เมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๖ จึงได้มีงานฉลองพร้อมกันกับศาลากสนเปรียญหลังใหม่

วัดสำเภา ตามหลักฐานที่ปรากฏเป็นวัดร้าง เพราะมีเจดีย์ สันนิษฐานว่าคงจะเป็นฐานเจดีย์ของวัด อยู่ทางด้านทิศเหนือของวัด ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๕๗ พระครูมหาญาณสิทธิ์ (ครูบาคันธา) เจ้าอาวาสและเจ้าคณะตำบลเหมืองหม้อ ได้นำพระภิกษุ สามเณร พร้อมทั้งศรัทธาชาวบ้านมาพัฒนาแผ้วถางบริเวณวัดแห่งนี้ ซึ่งเป็นป่าทึบรกร้างมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นทั่วบริเวณให้เป็นที่โปร่งโล่งเตียนราบพอถึงวันเทศกาลวันตรุษสงกรานต์ ชาวบ้านก็ให้เป็นที่ฝึกวิทยายุทธการต่อสู้ มีการฝึกดาบ ตีมะผาบ โดยใช้สติปัญญาไหวพริบที่รวดเร็วต่อสู้กัน ชาวบ้านเรียกสถานที่นี้ว่า “ข่วงเจิง”  กาลต่อมามีหลวงพ่อมังกาละ พระธุดงค์จากอำเภอเชียงแสน จังหวัดเชียงราย ขอพักวัดแห่งนี้ทางคณะศรัทธาชาวบ้าน โดยการนำของนายยศ บ่อคำ ผู้ใหญ่บ้าน หมู่ที่ ๑ บ้านสำเภาได้นิมนต์ท่านจำพรรษา และได้ช่วยสร้างกุฏิชั่วคราวขึ้นเป็นสำนักสงฆ์ ต่อมาก้ได้ช่วยกันปั้นอิฐ เพื่อที่จพสร้างวิหารโดยใช้น้ำเมือกจากต้นเมือกมาตำและแช่ดองผสมกับทรายใช้ในการก่อสร้าง ต่อมาพ่อมหาวัน เหมือหม้อ พ่อวัง เหมืองหม้อ พ่อวงจักร เหมืองหม้อ สามพี่น้องได้ช่วยกันสร้างพระพุทธรูป ๓ องค์ ขึ้นในวิหารสำเภา เพื่อเป็นการที่กราบไหว้บูชาของพุทธศาสนิกชน และเดือนพฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๖๕ ครูบารส ดวงแก้ว เจ้าอาวาสในสมัยนั้น ได้จัดให้มีการฉลองสมโภช พอมาถึงสมัยครูบาทอง ชุ่มเย็น ได้สร้างกุฏิ ๑ หลัง เสาก่ออิฐเป็นปูนหลังคามุงด้วยกระเบื้องดินเผาเป็นเรือนไม้ชั้นเดียว ๕ ห้อง ต่อมาหลังคารั่วและเริ่มชำรุดทรุดโทรมลงและได้รื้อสร้างกุฏิใหม่ ๒ ชั้น ๑๑ ห้อง

วัดไผ่ล้อม สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๐ โดยมีหลวงพ่อเทพเป็นประธานได้ชักชวนศรัทธาประชาชนในหมู่บ้านก่อสร้างขึ้น เพื่อเป็นศาสนสถานยึดเหนี่ยวจิตใจและเป็นศูนย์รวมการปรึกษางานอื่น ๆ แรก ๆ แห่งการก่อสร้าง มีสภาวะค่อยเป็นค่อยไปเพราะกำลังประชาชนมีไม่มากนัก เริ่มตั้งแต่ก่อสร้างกุฏิสงฆ์ และวิหารตามลำดับจากคำบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่บอกว่าสร้างวิหารสำเร็จลงเมื่อปี ๒๕๐๐ และในช่วงเวลารอผูกพัทธสีมา พ่อเฒ่าวงศ์ แม่เฒ่าคำ ใจนนถี ได้ถวายที่ดินให้แก่วัดอีก ๑ ไร่ ๑ งาน ด้วยวัดไผ่ล้อมมีพระภิกษุสามเณรจำพรรษาไม่ค่อยต่อเนื่อง การดำเนินงานต่าง ๆ จึงล่าช้า การผูกพัทธสีมาจึงสำเร็จลงเมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๑ รายละเอียดต่าง ๆ เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ความเป็นมาของวัดไม่สามารถหาที่ไหนได้ เพราะไม่มีการจดบันทึกเป็นหลักฐาน

วัดทุ่งกวาว สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๓๓๐ เดิมชื่อว่า “วัดโต่งกว๋าว” ประชาชนที่เข้ามาปักหลักอาศัยอยู่ในพื้นที่ ทุ่งกวาวและทุ่งป่าดำร่วมกันสร้างวัด แห่งแรกวัดอยู่ทางทิศตะวันตกของวัดปัจจุบัน ห่างกันประมาณ ๒๐๐ เมตร ผ่านมาประมาณ ๓๐ ปี ณ ที่ดินได้รับถวาย ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งวัดปัจจุบัน ห่างกันประมาณ ๒๐๐ เมตร ผ่านมาประมาณ ๓๐ ปี พ่อฮ้อยคำมาตย์ แม่เลี้ยงคำป้อ ได้ถวายที่ดินให้กับวัด ครูบาวงศ์ จึงได้ย้ายวัดออกมาสร้างใหม่ได้ประมาณ ๑๐ ปี ครูบาวงศ์ได้ถึงแก่มรณภาพลง แม่เลี้ยงคำป้อ ซึ่งเป็นศรัทธาเก๊าได้ถวายความอุปถัมภ์วัดมาโดยตลอด เมื่อสิ้นบุญแม้เลี้ยงคำป้อไปแล้ว แม่เลี้ยงบุญปั๋น ซึ่งเป็นลูกสาว ได้ช่วยส่งเสริมทนุบำรุงวัดสืบแทนแม่ ล่วงไปได้ ๑๘ ปี ครูบาอุตตมะ ได้ถึงแม่มรณภาพลง ทางการสงฆ์จึงได้แต่งตั้ง พระก๋าวิชัย (โก๋) เป็นเจ้าอาวาสสืบแทน แม่เลี้ยงบุญปั๋น ซึ่งเป็นเจ้าช้าง ได้ทุ่มเทอุปการะวัดอย่างเต็มที่ ได้สร้าวิหารหลังใหม่ครอบหลังเก่า ใช้เสาร์ไม้ถากซ่อมเป็นเหลี่ยม ลงรักปิดทองลวดลายสวยงามดังที่ปรากฏในปัจจุบัน เมื่อเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้วแม่เลี้ยงบุญปั๋นได้เป็นศรัทธาเก๊า ฉลองวิหารเมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๓ ซึ่งเป็นการฉลองครั้งยิ่งใหญ่มโหฬารที่สุดไม่มีใครทำได้ในสมัยนั้น โดยมีเจ้าหลวงเมืองแพร่มาเป็นประธานพอเสร็จงานแล้วมีการจุดบอกไฟนับหมื่นส่งท้าย มีคำกล่าวว่าบอกไฟหลวงบอกนี้ใช้ต้นตาลเป็นกระบอกใช้ดินไฟ(ดินประสิว)ประมาณ ๓๐ กก.เตรียมสร้างบอกไฟอยู่ ๙ เดือนก่อนจะนอกบอกไฟไปจุดแม่เลี้ยงผู้เป็นแม่ออกเก๊าได้ให้เจ้าตำราบอกไฟนุ่งขาวห่มขาวนำข้าวตอกดอกไม้ไปเชิญกลองหลวง(กล๋องปูจา)ไปร่วมแห่ด้วย คำเชิญกลองหลวงว่า

วัดต้นห้าก่อสร้างเมื่อปี ๒๕๑๘ โดยมีผู้ใหญ่สวัสดิ์ กันกา ร่วมกับพระครูไพสันต์ สุตาคม เจ้าอาวาสวัดน้ำโค้ง อดีตเจ้าคณะตำบลป่าแมต เป็นประธานในการก่อสร้างเพราะแต่เดิมชาวบ้านต้นห้าไปทำบุญที่วัดสุพรรณขณะนั้นการคมนาคมไม่สะดวกการไปมาลำบาก อีกประการบ้านต้นห้าได้แยกหมู่บ้านเป็นหมู่ที่ ๘ ออกจากบ้านสุพรรณ จึงได้สร้างวัดประจำหมู่บ้านขึ้น ด้วยเหตุที่บริเวณที่สร้างวัดมีต้นห้า (ต้นห้าเป็นไม้ยืนต้นเนื้อแข็ง อยู่ในตระกูลเดียวกับต้นหว้า มีผลโตเท่าหัวแม่มือผลดิบมีรสฝาด ผลสุกแดงปนดำมีรสหวานอมเปรี้ยวผลสุก มีผู้นำไปทำผลิตภัณฑ์ไวน์ มีคุณภาพระดับสี่ดาว) ขึ้นจำนวนมากและมีต้นสูงใหญ่อยู่กลางหมู่บ้าน เมื่อสร้างวัดเสร็จ จึงตั้งชื่อตามชื่อของหมู่บ้านว่า “วัดต้นห้า” มาจนบัดนี้ ลำดับเจ้าอาวาส ๑. พระอุดร ปญฺญาสาโร พ.ศ. ๒๕๑๘ – ๒๕๒๔ ๒. พระวิเชียร วชิรปญฺโญ พ.ศ. ๒๕๒๔ – ๒๕๒๕ ๓. พระสวัสดิ์ ธมฺมวโร พ.ศ. ๒๕๒๕ – ๒๕๒๖ ๔. พระแก่น สิริธมฺโม พ.ศ. ๒๕๒๖ – ๒๕๒๗ ๕. พระวิเชียร วชิรปญฺโญ พ.ศ. ๒๕๒๗ – ๒๕๒๘ ๖. พระนวล พ.ศ. ๒๕๒๘ – ๒๕๓๐ ๗. พระอธิการรัชชานนท์ สิริธมฺโม ๘. พระอธิการอรรถพล กตปุญฺโญ พ.ศ. ๒๕๔๒ – ปัจจุบัน วัดต้นห้าตั้งอยู่เลขที่ ๘๖ ตำบลป่าแมต อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ สังกัดคณะสงฆ์มนานิกาย ได้รับพระราชทานวิสูงคามสีมา เมื่อวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕ ที่ดินตั้งวัดมีเนื้อที่ ๕ ไร่ ๑ งาน ๒๑ ตารางวา มีเกสารเป็นโฉนดเลขที่ ๔๑๖๖๐ และ ๔๔๐๙๗

วัดทุ่งโห้งใต้สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ.๒๓๗๐ จากคำบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่ว่า เป็นลาวพวนอพยพมาจากเมืองพวน แขวงเมืองเชียงขวาง อยู่ทางทิศตะวันออกของกรุงเวียงจันทร์ ห่างกันประมาณ ๒๐๐ กิโลเมตร สาเหตุของการอพยพยังไม่ทราบแน่ชัด เป็นการย้ายถิ่นฐานมาทีละชุดชุดแรกเป็นชาวบ้านทุ่งโห้งใต้ อาศัยอยู่นอกกแพงเมืองแพร่ ทิศเหนือบ้านหัวข่วง ทางประตูเลี้ยงม้า ตรงที่ตั้งสาธารณสุขจังหวัดจนถึงวัดสวรรค์นิเวศในปัจจุบัน ยังมีหลักฐานการขุดบ่อน้ำไว้ ๑ บ่อ ชาวบ้านเรียกบ่อน้ำนี้ว่า “บ่อน้ำลาวพวน” บ่อน้ำนี้ยังมีหลักฐานปรากฏอยู่หน้าอุโบสถวัดสวรรค์นิเวศจนถึงปัจจุบัน  ชาวไทยพวนมีนิสัยขยันไม่หยุดนิ่ง เสาะแสวงหาที่ทำเลทำมาหากินตลอดเวลา จนกระทั้งพบลำเหมืองร่องฟอง ซึ่งเป็นร่องน้ำลึกและมีน้ำไหลตลอดทั้งปี จึงอพยพมาตั้งถิ่นฐานอย่างถาวร ณ บ้านทุ่งโฮ้งใต้ เมื่อหลักฐานมั่นคงแล้วจึงสร้างวัดขึ้นในปี พ.ศ. ๒๓๗๐ โดยการนำของเจ้าหัวจันทร์ด้าง และท่าได้ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสรูปแรกของวัดทุ่งโห้งใต้ด้วย ลำดับเจ้าอาวาสมีดังต่อไปนี้ ๑. เจ้าหัวจันทร์ด้าง ๒. พระอธิการหลวง ๓. พระอธิการเตพทวัง ๔.พระอธิการเตพปรือ ๕.พระอธิการหลวงคำมี ๖. พระอธิการโต ๗. พระอธิการตั๋น ๘. พระอธิการครื้น เขมธโร ๙. พระอธิการผ่วน เขมวโร พ.ศ. ๒๕๑๖ – ๒๕๓๕ ๑๐. พระอธิการพิน พลวโร พ.ศ. ๒๕๓๕ – ๒๕๔๓ ๑๑. พระอธิการมานิตย์ มุนิวํโส พ.ศ. ๒๕๔๓ – ปัจจุบัน

วัดมณีวรรณ สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๔๓๖ เดิมชื่อว่า “วัดน้ำล้อม” หรือ “วัดป่าแมต” ที่เรียกชื่อว่า “วัดน้ำล้อม” ก็เนื่องจากตั้งอยู่ต่ำกว่าน้ำห้วยผาคำไหลท่วมทุกปี ศรัทธาประชาชนมีความลำบากในการเดินทางมาทำบุญ จึงได้ย้ายวัดมา ณ ที่ตั้งปัจจุบัน พ่ออินตา คนหลัก ได้บริจาคที่นาถวายให้สร้างวัดเมื่อ พ.ศ. ๒๔๓๖ ตุเจ้ากันทาเป็นผู้เริ่มสร้างถวายร่วมกับพระอธิการศิริ (ตุ๊ลุงกุย อดีตเจ้าอาวาสวัดศรีชุม และได้ตั้งชื่อว่า “วัดป่าแมต” ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็น  “วัดมณีวรรณ” สิ่งปลูกสร้างและถาวรวัตถุมีอุโบสถ กุฏิ ศาลาการเปรียญ หอไตร หอกลอง พระเจดีย์ ลำดับเจ้าอาวาส ๑.หลวงพ่ออ้น (มหาวรรณ), ๒.หลวงพ่อจ๋อย, ๓.หลวงพ่อศิริ สิริโย, ๔.พ่อบุญยืน, ๕.พระสุเนตร (คดีโลก), ๖.พระบุญปั้น ปนฺนภาโร (จันตาคำ) พ.ศ.๒๕๐๘ – ๒๕๓๒, ๗.พระอธิการน้อย จนฺทวํโส พ.ศ. ๒๕๓๒ – จนถึงปัจจุบัน

วัดสุพรรณ เดิมเป็นวัดร้างติดแม่น้ำยม วัดร้างแห่งนี้ไม่มีหลักฐานความเป็นมาอย่างไรไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัด ต่อมาได้มีชาวบ้านที่มีภูมิลำเนาในเขตเมืองฝั่งตะวันออกแม่น้ำยมได้อพยพเข้ามาจับจองแนวป่า บุกป่าถางพงทำเป็นสวน ไร่ นา นานวันเข้าจึงลงหลักปักฐานสร้างบ้านเป็นชุมชนเล็ก ๆ ขึ้น ประมาณ ๓๐ หลังคาเรือน ตั้งชื่อหมู่บ้านว่า “บ้านสุพรรณปากห้วย” และได้สร้างวัดขึ้นมาในชุมชน โดยมีกลุ่มชาวบ้านสุพรรณจำนวน ๑๒ คน พร้อมกับชาวบ้านพากันถางป่าเถาวัลย์ ที่ปกคลุมซากอุโบสถ เจดีย์ที่ผุพังทับถมด้วยก้อนดิน บูรณะพระประธานในอุโบสถที่หักพังเหลือเพียงครึ่งท่อนจนแล้วเสร็จแล้วยกขึ้นเป็นวัดโดยสมบูรณ์เรียกชื่อวัดตามชื่อหมู่บ้านว่า “วัดสุพรรณ” ตามตำนานเล่าต่อๆมาว่า เริ่มตั้งแต่บูรณะวัดร้างแล้วยกขึ้นเป็นวัดสุพรรรณเฉพาะอุโบสถสร้างถึง ๔ ครั้ง ๔ หลัง เนื่องด้วยถูกไฟไหม้บ้างถูกน้ำท่วมเสียหายบ้าง ปรับเปลี่ยนทิศทางอุโบสถบ้าง อุโบสถหลังปัจจุบัน(๒๕๔๗)เป็นหลังที่ ๔ สร้างเมื่อ ๑๕ มีนาคม ๒๕๒๓ เสร็จเมื่อปลายปี พ.ศ.๒๕๒๕ ทำบุญฉลองเมื่อ ๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๖ อนึ่งที่เรียกชื่อว่า “บ้านสุพรรณ” “วัดสุพรรณ” เป็นชื่อที่เรียกกันภายหลังเดิมหมู่บ้านนี้มีชื่อว่า “บ้านสุพรรณปากห้วย” เหตุมีชื่ออย่างนี้ก็เนื่องจากลำห้วยขมิ้นและลำห้วยผาดำได้ไหลลงสู่แม่น้ำยมที่บ้านนี้ตั้งอยู่และต่อมาได้ชื่อว่า “บ้านสุพรรณดาวเรือง” เหตุแห่งชื่อนี้ยังไม่ทราบแน่ชัดและจากนั้นมาก็ได้ชื่อว่า “บ้านสุพรรณศรีถ้อย” เหตุมีชื่ออย่างนี้อีกชื่อหนึ่ง ก็เนื่องจากชาวบ้านได้ปลูกต้นโพธิ์ไว้บนฝั่งแม่น้ำยม นอกวัดเป็นแถวจึงได้ชื่อดังกล่าว (ภาษาชาวบ้าน ต้นโพธิ์ เรียกว่า ต้นศรี หรือต้นสะหรี แถวเรียกว่าถ้อย รวมความว่า ศรีถ้อย หรือ โพธิ์แถว) พอมาถึงปัจจุบันนี้ชื่อเดิมๆของหมู่บ้านดังกล่าวได้ลืมเลือนไปและไม่มีใครพูดถึงคงรู้จักเพียงชื่อ “บ้านสุพรรณ” เท่านั้น

๑. ชื่อหมู่บ้าน บ้านวังหงส์ ตำบลวังหงส์ อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ ๒. ทิศเหนือของหมู่บ้าน ติดกับ บ้านย่านยาว ตำบลน้ำรัด อำเภอหนองม่วงใข่ ทิศใต้ของหมู่บ้าน ติดกับ บ้านไผ่ล้อมตำบลท่าข้าม อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ ทิศตะวันออกของหมู่บ้าน ติดกับ แม่น้ำยม บ้านสันป่าสัก บ้านบุญเจริญ อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ ทิศตะวันตกของหมู่บ้าน ติดกับ.....เทือกเขา และตำบลเวียงต้า อำเภอลอง จังหวัดแพร่ ๓. ข้อมูลด้านการปกครอง - เจ้าอาวาสองค์แรกของหมู่บ้าน ครูบาลาน - ผู้ใหญ่บ้านคนแรกของหมู่บ้าน ชื่อ พ่อหลักมูล ทองมาศ ปี.พ.ศ. ๒๔๘๒  - กำนันคนแรกของตำบลวังหงส์ ชื่อ พระยาเผือ ชัยนนถี ปีพ.ศ. ๒๔๔๐ - ครูใหญ่คนแรกของโรงเรียนชื่อ นายเส็ง จินะ ปี พ.ศ. ๒๔๖๙ - ๒๔๗๕ ๔. ประวัติศาสตร์และความเป็นมาของชื่อหมู่บ้าน ( ภาพประกอบในอดีต ๓ ภาพ และภาพปัจจุบัน ๓ ภาพ  - บ้านวังหงส์ตั้งขึ้นก่อน ปีพ.ศ. ๒๔๔๐ มีอายุนับจนถึงปัจจุบัน กว่า ๒๐๐ ปี ก่อนนั้นมีผู้มาจากตำบลในเวียงคือ บ้านเชตวัน บ้านประตูมาร บ้านน้ำคือ เพื่อจับจองเอาที่ดินเป็นที่ทำกิน ทำไร่ ทำนา ทำสวน บริเวณหนองน้ำอันกว้างใหญ่ ใส ลึก ทุกๆวันชาวบ้านจะเห็นนก สีขาวลำตัวใหญ่ยาว คอยาว คล้ายห่าน ซึ่งชาวบ้านเรียกว่า “นกหงส์” จึงได้ตั้งนามบ้านว่า “บ้านหนองหงส์” และต่อมา ปี พ.ศ. ๒๔๔๐ จึงได้เปลี่ยนชื่อบ้านเป็น “บ้านวังหงส์” ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาจนถึงปัจจุบัน

ตำบลป่าแดง เดิมเป็นชุมชนเผ่าลัวะ ตั้งถิ่นฐานอยู่ก่อน อยู่เชิงเขาธชัคบรรพต (วัดพระธาตุช่อแฮปัจจุบัน) ก่อนพุทธกาล เท่าที่ปรากฏในตำนานพระธาตุช่อแฮ มีหัวหน้าเผ่าที่ปรากฏชื่อว่า พ่อขุนลัวะอ้ายก้อม (เจ้าพ่อหลวงก้อม) เมื่อเจ้าชายสิทธัตถะได้ออกบวช ได้ตรัสรู้อนุตตระสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว พระองค์ทรงเสด็จโปรดเวเนยสัตว์ ได้ออกประกาศพระพุทธศาสนา มาถึงดินแดนแห่งล้านนา เมืองโกศัยนคร ได้มาพักที่ดอยธชัคบรรพต ได้มีขุนลัวะอ้ายก้อม พร้อมด้วยชาวบ้านขึ้นต้อนรับอุปัฎฐาก พระองค์ทรงมอบพระเกศา ๒ เส้น ให้ขุนลัวะอ้ายก้อมเก็บรักษาไว้ในตัว ณ ที่ดอยธชัคบรรพต พร้อมทั้งได้สร้างเจดีย์ครอบไว้ ซึ่งปัจจุบันเรียกว่า พระธาตุช่อแฮ (พระธาตุประจำคนเกิดปีขาล) (ปียี่) เป็นพระธาตุประจำจังหวัดแพร่จนถึงปัจจุบัน ได้มีตำนานบ้านป่าแดง ตำนานวัดป่าแดง เล่าไว้ว่า เมื่อประมาณ พ.ศ.๑๑๓๙ ประมาณ ๑๔๑๖ ปี ชาวบ้านได้อพยพจากอำเภอเชียงแสน ประมาณ ๕๐ ครอบครัว ได้มาตั้งรกรากสร้างบ้านแป๋งเมือง อยู่ทาง ทิศตะวันออกของแม่น้ำยมประมาณ ๑๐ กิโลเมตร อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของ ดอยธชัคบรรพต (พระธาตุช่อแฮ) ประมาณ ๕ กิโลเมตร อยู่นอกเมืองพลนคร เป็นชุมชน นอกเมือง โดยมีท่านปุณณะเป็นผู้นำ ประกอบกับสถานที่ตั้งเป็นต้นศรีก้ำกันอยู่หนาแน่น จึงเป็นชื่อบ้านสะหลีปุณณะ สร้างวัดขึ้นวัดหนึ่งชื่อว่า วัดลอมศรีก้ำ ต่อมาประชาชนเพิ่มมากขึ้นและย้ายมาจากถิ่นอื่น เช่น เชียงแสน จึงได้ขยายอาณาเขตขึ้นมาทางทิศตะวันออกเฉียงใต้จนถึงดอย ธชัคบรรพต ซึ่งเป็นชุมชนเล็กของชนเผ่าลัวะอยู่ก่อน ชาวบ้านจากบ้านสะหลีปุณณะมีความเจริญรุ่งเรือง ขนานตั้งขึ้นเป็นเมืองๆ หนึ่งชื่อว่าเมืองสะหลีปุณณะ เมื่อขยายบ้านเมืองออกไปทำให้ชนเผ่าลัวะ ได้ร่นถอยออกจากที่อยู่เดิมขึ้นไปอยู่ตามไหล่เขาข้ามดอยผาด่านขึ้นไป ซึ่งเป็นอุปนิสัยของชนเผ่าลัวะที่ชอบความสงบ หนีความเจริญไปอยู่ตามป่าตามเขา ณ ที่นั้นจึงมีชื่อว่า บ้านแม่ลัว คงเพี้ยนมาจากคำว่าลัวะนั่นเอง ส่วนชนเผ่าลัวะบางส่วนก็ปรับตัวเข้ากับสังคมเมือง คือเมืองสะหลีปุณณะ ดังนั้นชาวตำบลป่าแดงจึงมีสายเลือดที่ผสมกันระหว่างชนพื้นราบกับชน เผ่าลัวะ ดังนั้นชาวบ้านตำบลป่าแดงเปรียบเสมือนเป็นลูกหลานเหลนของพ่อขุนลัวะอ้ายก้อม ชาวบ้านของตำบลป่าแดง จึงเคารพนับถือพ่อขุนลัวะอ้ายก้อม เป็นบรรพบุรุษจะมีการบูชาบวงสรวงเป็นประจำปี คือ เดือน ๖ ขึ้น ๕ ค่ำ ของทุกปี ตำบลป่าแดงเดิมมีจำนวนหมู่บ้าน ๑๔ หมู่

วัดสุนทรนิวาสหรือวัดสุนทรรังสี เมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๙ นั้น ตั้งอยู่ ณ โรงเรียนห้วยม้า (สุนทรนิวาส) เป็นเวลา ๗ ปี กระทั้ง ๒๔๐๖ จึงย้ายมาตั้งอยู่ ณ ปัจจุบันโดยมีครูบายานะเป็นผู้เริ่มสร้างอุโบสถ หลังจากครูบายานะถึงแก่มรณภาพในปี ๒๔๘๒ ครูบาอินต๊ะวิชัย ได้บูรณะซ่อมแซมอุโบสถและสร้างพระพุทธรูปแบบสุโขทัยไว้องค์หนึ่ง (คือองค์กลางในวิหารปัจจุบัน) หลังจากครูบาอินต๊ะวิชัยมรณภาพในปี ๒๔๙๒ ขุนอนุกุลราชกิจ (เมือง ชมพูมิ่ง) พร้อมด้วยนางเฮือนแก้ว ทนันไชย ผู้เป็นบุตรี ก็ได้สร้างอุโบสถจนเสร็จสมบูรณ์ ในปี ๒๕๐๑ เป็นงบประมาณทั้งสิ้น ๑๘,๘๘๘ บาท (หนึ่งหมื่นแปดพันแปดร้อยแปดสิบแปดบาทถ้วน) ในปี ๒๕๓๐ พระแก้ว เตชวโร เจ้าอาวาสและคณะศรัทธาได้นำการบูรณะอุโบสถอีกครั้งหนึ่งจนถึงปัจจุบันนี้ ลำดับเจ้าอาวาส (เท่าที่ทราบ) ๑. ครูบายานะ ผู้เริ่มก่อสร้าง พ.ศ. ๒๔๐๖ ๒.ครูบาอินต๊ะวิชัย ผู้ซ่อมแซมพระประธาน พ.ศ. ๒๔๒๘ ๓.ครูบายาลังสี ๔.ครูบาเทพชัย ๕.พระอธิการดำ ๖.ครูบาธรรมสร ๗.ครูบาเปียง ๘.พระครูบายาลังสี ๙.พระอธิการคำ (ฟ้าเลิศ) ๑๐.พระอธิการประชุม ชยมงฺคโล พ.ศ. ๒๔๘๗ – ๒๕๐๖ ๑๑.พระผาบ (ใจเวียง) พ.ศ.๒๕๐๗ ๑๒.พระคำปัน เตชวโร พ.ศ.๒๕๐๘ ๑๓.พระสมบูรณ์ เขมจาโร พ.ศ.๒๕๐๙ ๑๔.พระแก้ว เตชวโร พ.ศ.๒๕๑๒ ๑๕.พระอธิการลอน เลขธมฺโม ๑๖.พระณรงค์ จนฺทสาโร ๑๗.พระอธิการฐิติพงษ์ ฐิตธมฺโม  พ.ศ.๒๕๔๒ – ปัจจุบัน

แต่เดิมที่ตั้งวัดมีสภาพเป็นป่ามีพื้นที่ราบติดลำห้วยแม่หล่าย บริเวณแถบนี้ปกคลุมด้วยเถาวัลย์นานาชนิดชาวบ้านเรียกว่า “ปง” มีคนอาศัยอยู่ประมาณกว่า ๑๐ หลังคาเรือนประมาณ พ.ศ. ๒๒๘๙ พ่อวงศ์ บัวระเพชร ซึ่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านได้เป็นผู้นำในการสร้างวัดและตั้งชื่อว่า “วัดบ้านปง” และมีการสร้างอุโบสถขึ้น แต่ไม่สำเร็จกระทั่งมีคนอพยพมาอยู่มากขึ้นจึงได้สร้างต่อมาถึงปี ๒๔๗๗ ได้รับพระราชทานวิสูงคามสีมาเมื่อปี ๒๔๘๑ และประกอบพิธีผูกพัทธสีมาเมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๙ และเปลี่ยนชื่อวัดเสียใหม่เป็น “วัดพงชัย” ปี พ.ศ. ๒๕๒๐ ชาวบ้านเห็นว่าอุโบสถหลังเดิมทรุดโทรมมาก จึงรื้อและสร้างใหม่เป็นครั้งที่ ๓ แล้วเสร็จและมีงานฉลองเมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๑ รวมเวลาก่อสร้างประมาณ ๑๒๕,๗๘๐ บาท (หนึ่งแสนสองหมื่นห้าพันเจ็ดร้อยแปดสิบบาทถ้วน) ลำดับเจ้าอาวาส ๑. พระอภิวงศ์ ธีรธมฺโม ๒. พระอะภิใจ พุทฺธธมฺโม ๓. พระอุด ธมฺมรงฺสี ๔. พระสี สีลสํวโร ๕. พระป้อม เปมนิโย ๖. พระจ๋อม ๗. พระแก้ว ติสรโณ ๘. พระถนอม ๙. พระเชี่ยว พุทฺธธมฺโม

บทที่ ๑ ความเป็นมาของตำบลท่าข้าม สถานที่ตั้ง ตำบลท่าข้ามตั้งอยู่ห่างจากที่ว่าการอำเภอเมืองแพร่ประมาณ ๑๓ กิโลเมตร จากคำบอกเล่าของบรรพบุรุษผู้เฒ่าผู้แก่ชาวตำบลท่าข้าม เล่าสืบกันมาว่า ตำบลท่าข้ามเริ่มก่อตั้งขึ้นเมื่อไรนั้น ไม่สามารถหาพยานหลักฐานยืนยันแน่ชัดได้ แต่พอจะทราบได้ว่าตำบลท่าข้ามตั้งขั้นภายหลังจากตั้งเมืองแพร่เสร็จแล้ว โดยสันนิษฐานจากการอพยพของประชาชน มาจากคนในเมืองแพร่ที่อพยพมาอยู่บ้านท่าข้าม เพื่อเสาะแสวงหาแหล่งทำมาหากิน เพราะบ้านท่าข้ามเป็นแหล่งที่อุดมสมบูรณ์ ซึ่งตั้งอยู่บนฝั่งแม่น้ำยม เหมาะแก่การประกอบอาชีพทำการเกษตรเป็นอย่างยิ่ง อาณาเขตติดต่อ ทิศเหนือ ติดกับตำบลวังหงส์ ทิศใต้  ติดกับตำบลวังธง ทิศตะวันออก ติดกับแม่น้ำยม ทิศตะวันตก ติดกับอำเภอลองจังหวัดแพร่ ตำบลท่าข้าม มีภูมิประเทศเป็นที่ราบและเชิงเขามีป่าชุมชน และป่าสงวนมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอย่างหนาแน่น เช่น ต้นสักทอง , ต้นเต็ง , ตันรัง ต้นไม้เบญจพรรณ ตำบลท่าข้าม มีถนนสู่ตัวอำเภอและจังหวัดอยู่ ๒ สาย สายไผ่ล้อมถึงวัดสวรรคนิเวศ อยู่ในความรับผิดชอบของ อบจ.แพร่ อีกสายหนึ่งจากบ้านท่าข้ามผ่านบ้านมหาโพธิ์สู่เขตอำเภอเมืองแพร่อยู่ในความรับผิดชอบของกรมทางหลวงชนบท ประชาชนในตำบลท่าข้ามประกอบอาชีพทางการเกษตรเป็นส่วนมาก เช่น ทำไร ทำนา เลี้ยงสัตว์ ฯลฯ

บ้านน้ำชำ หมู่ที่ ๑ - ๔ ตำบลน้ำชำ อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ คำขวัญตำบลน้ำชำ "แพะเมืองผีลือเลื่อง เฟื่องฟูภูมิปัญญา พัฒนาเกษตรอินทรีย์ วิถีชีวิตพอเพียง  หลีกเลี่ยงยาเสพติด พิชิตความยากจน  ชุมชนพึ่งตนเอง" "แพะเมืองผีลือเลื่อง" หมายความว่า ตำบลน้ำชำมีแหล่งท่องเทียวเกิดขึ้นตามธรรมชาติซึ่งเป็นแหล่งท่องเทียวที่สำคัญของตำบลน้ำชำและจังหวัดแพร่ "เฟื่องฟูภูมิปัญญา" หมายความว่า ตำบลน้ำชำมีการพัฒนาศักยภาพของชุมชนจากพื้นฐานและภูมิปัญญาท้องถิ่น ด้านวัฒนธรรม ทรัพยากรธรรมชาติ ขยายผลจากชุมชนสู่ชุมชนสร้างความเชื่อมโยงการพัฒนาที่ยึดชุมชนเป็นหลัก กับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น "พัฒนาเกษตรอินทรีย์" หมายความว่า ประชากรในชุมชนตำบลน้ำชำ ส่วนมากประกอบอาชีพเกษตรกรรม ได้พัฒนาการเกษตรที่เน้นความสมดุลการเพิ่มผลผลิต ลดต้นทุนการผลิต โดยใช้เกษตรอินทรีย์ ทำปุ๋ยธรรมชาติใช้เองใช้แรงงานตนเองปลูกพืชหมุนเวียน "วิถีชีวิตพอเพียง" หมายความว่า ประชากรในชุมชนตำบลน้ำชำ สามารถดำรงชีวิตด้วยความพอเพียง รู้จักประมาณตนเอง มีเหตุมีผลในการใช้จ่าย และดำรงชีวิตในทางสายกลางคือรู้จักความพอดี พอเหมาะ "หลีกเลี่ยงยาเสพติด" หมายความว่า ประชาชนและเยาวชนในตำบลน้ำชำรู้จักใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ เช่นการสร้างอาชีพเสริม รวมกลุ่มเล่นดนตรี และเล่นกีฬาเพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการมั่วสุมอบายมุขต่างๆ "พิชิตความยากจน" หมายความว่า ประชาชนในชุมชนตำบลน้ำชำสามารถพัฒนาศักยภาพของตนเองให้มีความมั่นคง ดำรงชีวิตโดยการใช้หลักความอดทน ความขยันและรู้จักประหยัดอดออม "ชุมชนพึ่งตนเอง" หมายความว่า ชุมชนตำบลน้ำชำได้จัดทำกลุ่มที่เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร เช่นกลุ่มแปรรูปถั่วเหลือง กลุ่มกล้วยหลอด กลุ่มข้าวแต๋นโบราณ กลุ่มข้าวแคบ ฯลฯขึ้นเป็นต้น เพื่อเป็นการสร้างอาชีพในชุมชนให้เป็นชุมชนที่เข้มแข็งและสามารถพึ่งตนเองได้อย่างยั่งยืน

อัตลักษณ์ท้องถิ่นตำบลบ้านถิ่น อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ คำขวัญ “ บ้านถิ่นไทลื้อ ลือชื่อของเก่า ที่สักการะของเราเจ้าคุณโอภาสฯ พระธาตุถิ่นแถน ค้าขายทั่วแดน สุขแสนทั่วหน้า ประชาร่วมใจ” ตำบลบ้านถิ่น ตั้งอยู่ห่างจากที่ว่าการอำเภอเมืองแพร่ไปทางทิศตะวันออกประมาณ ๗ กิโลเมตร ลักษณะภูมิประเทศส่วนใหญ่เป็นที่ราบ ทางด้านตะวันออกเป็นภูเขาสูง พื้นที่ทั้งหมด ๑๗,๒๓๐ ตารางกิโลเมตร หรือประมาณ ๑๐,๗๖๘.๗๕ ไร่ อาณาเขตติดต่อ ทิศเหนือ ติดต่อกับตำบลร่องฟองและตำบลน้ำชำ ทิศใต้ ติดต่อกับตำบลสวนเขื่อนและตำบลกาญจนา ทิศตะวันออก ติดต่อกับตำบลสวนเขื่อน ทิศตะวันตก ติดต่อกับตำบลร่องฟองและตำบลเหมืองหม้อ เขตการปกครอง ตำบลบ้านถิ่น มี ๑๑ หมู่บ้าน โดยมีผู้ใหญ่บ้าน เป็นผู้ปกครองดูแลตามรายชื่อ ดังนี้ หมู่ที่ ๑ บ้านถิ่นใน มี ร.ต.ต.สุพจน์ ถิ่นสุข(หมดวาระเดือน ก.ย.๒๕๕๕) หมู่ที่ ๒ บ้านถิ่นนอก มี นายธัชพงศ์ ถิ่นศรี หมู่ที่ ๓ บ้านถิ่น มี นายสิรวิชญ์ ยะถิ่น หมู่ที่ ๔ บ้านโป่งศรี มี นายดวงพงษ์ ถิ่นหลวง หมู่ที่ ๕ บ้านถิ่น มี นายไตรเดช พรมวัง หมู่ที่ ๖ บ้านโป่งศรี มี นายวินัย สมันจิต หมู่ที่ ๗ บ้านทุ่งโอภาส มี นายรุ่งโรจน์ พายัพ หมู่ที่ ๘ บ้านถิ่น มี นายทอมสันต์ จูงใจ หมู่ที่ ๙ บ้านถิ่น มี นายอภิชัย ถิ่นจันทร์ หมู่ที่ ๑๐ บ้านโป่งศรี มี นายอินทรีย์ โป่ง หมู่ที่ ๑๑ บ้านถิ่น มี นายบันเทิง ถิ่นฐาน (กำนัน)

วัดพระธาตุถิ่นแถนหลวง สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๙ มีประวัติสังเขปดังนี้ เดิมพื้นที่นี้มีสภาพเสื่อมโทรมแห้งแล้ง เป็นบ่ขุดดินลูกลังขาย ทางหมู่บ้านสงวนไว้เป็นสาธารณะประโยชน์ประมาณ ๓ ไร่ พระครูวิจิตรธรรมมาภรณ์ อดีตเจ้าอาวาสวัดหลวง และคณะผู้นำท้องถิ่นโดยมีนายทรงวุฒิ งามมีศรี อดีตผู้ว่าราชการจังหวัดแพร่ นางรัตนา งามมีศรี อดีตนายกเหล่ากาชาดจังหวัดแพร่ นางธัญญาลักษณ์ จ้อยจรูญ อดีตผู้อำนวยการศูนย์วัฒนธรรมจังหวัดแพร่ นายชุมพล ปราชญ์วีระกุล นายกพุทธสมาคมจังหวัดแพร่ นายตาล อภัยกาวี ธรรมสรางกูร นายคำมูล ถิ่นสุข คณะกำนันอาวุโส และบุคคลผู้เป็นกำลังสำคัญอีกหลายท่าน ตลอดถึงข้าราชการ พ่อค้า ประชาชน นักเรียน นักศึกษา พร้อมใจกันเลือกบริเวณเนินเขาดอยเด่นนางฟ้า ตำบลบ้านถิ่น เป็นสถานที่จัดตั้งพุทธอุทยาน พระบรมธาตุถิ่นแถนหลวงเฉลิมพระเกียรติ ร.๙ เนื่องในปีกาญจนาภิเษก ครองราชย์ครบ ๕๐ ปี พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพล อดุลยเดชมหาราช ทำการก่อสร้างเมื่อวันที่ ๕ พฤษภาคม ๒๕๓๙ โดยมีพระเดชพระคุณหลวงปู่มหาโพธิวงศาจารย์ ที่ปรึกษาเจ้าคณะภาค ๖ วัดพระบาทมิ่งเมืองวรวิหารเป็นฝ่ายสงฆ์ ท่านพระครูศรีมงคลชยาภรณ์ เจ้าคณะอำเภอเมืองแพร่ วัดชัยมงคล เป็นรองประธาน