ฉลอง พินิจสุวรรณ เป็นแบบของครูช่างเป็นคนใฝ่เรียนใฝ่รู้ สนใจสิ่งแวดล้อมทั้งทางกายและจิตใจ มานะพยายามที่จะสร้างสรรค์แสดงออกถึงความมีตัวตนและความรักในงานศิลปะรอบทิศทาง ฉลองมีความอดทนที่จะสร้างสรรค์แสดงออกถึงความมีตัวตนและความรักในงานศิลปะรอบทิศทาง ฉลองมีความอดทน พากเพียร วิริยะ ขยันหมั่นเพียร ในการเติมเสริมไฟศิลปะให้โชนพะเนียงอยู่บนก้นเส้าศิลปะ ของเขาอย่างสืบเนื่อง ฉลองเฝ้ามองดูดซับกำซับเอาไว้ทุกสุนทรียรสของศิลปะของเขาอย่างสืบเนื่องไม่ว่าจะเป็นจิตกรรม ประติมากรรม สถาปัตยกรรม วรรณกรรม และดนตรีน่าสนใจที่การทำงานของฉลอง และระเบียบของจิตเปรียบประดุจกลีบเกสรของดอกไม้และเรณูร้อยบุปผาสุมาลัยอังสุมาลิน ผู้วางระเบียบกระจุกดาวบนทางช้างเผือกฉลองสอนศิลปะในโรงเรียนมัธยม อย่างยอดเยี่ยงครูศิลปะคนเก่าแก่ก่อนฉลองทำงานฝีมือเชิดช่างได้ทุกหมู่เหล่าในแวดวงช่าง

“นิทรรศการศิลปะ ป่าดง พงไพร เชื่อมฟ้าเชื่อมท้องถิ่น สู่เมือง” คงไม่มีใครเขาคิดทำกิจกรรมลักษณะนี้และอาจจะเป็นเพราะ ไม่มีพื้นที่ที่เป็นเหมือนสวนศิลปกรรมหรืออย่างไรก็สุดแล้วแต่ครูนคร บุญญาสัย คนเดียวที่จะทำเป็นงานที่ท้าทาย ประหยัดเงิน มีสถานที่เป็นของส่วนตัวอยู่แล้ว จึงดำริ ขณะเดียวกันก็พอมีต้นทุนทางสังคมระดับท้องถิ่นอยู่บ้างแล้ว อาทิได้ก่อตั้งพิพิธภัณฑ์ศิลปะพื้นบ้านขึ้น ณ โรงเรียนสองพิทยาคม อำเภอสอง จังหวัดแพร่ เมื่อ ๒๐ กว่าปีที่ผ่านมา โดยเริ่มตั้งแต่ปี ๒๕๓๑ จนถึงปี ๒๕๕๔ ตลอดระยะเวลาดำเนินชีวิตมาเพื่อฝากไว้เป็นสมบัติของแผ่นดิน ก่ออำลาจากไปตามวาระสัจธรรมของชีวิต โลกแห่งความเป็นจริงและการจัดนิทรรศการศิลปะเพื่อชีวิตครั้งนี้เป็นการทบทวนอดีตว่าที่นี่ คือจุดเริ่มต้นของงานนิทรรศการศิลปกรรมปอยครูศิลป์แผ่นดินล้านนา ที่ดำเนินงานมาถึง ๑ ทศวรรษ คือ ๑๐ ครั้ง ความหมายคือวันคืนที่อาจารย์ฉลอง พินิจสุวรรณ ศิลปินนักเขียนเจ้าของหอศิลป์ใตยวน จากจังหวัดเชียงราย ได้มาพำนักพักผ่อนในอดีตเมื่อ ๑๐ ปีที่ผ่านมาเพื่อมาเยี่ยมชมฝนดาวตกจากฟากฟ้า ที่สวนศิลปกรรมธารตากหมอกแห่งนี้ ขณะที่ฝนตก เราสนทนาคิดจินตนาการถึงดาวลูกไก่ดาวราศีดาราจักร อายุคน วัน เดือน ปี หลาย ๆ ปี ที่หมดสิ้นไปโดยว่างเปล่า เราปรึกษากันว่าครูศิลปะภาคเหนือพรรคพวกเราก็มีมากมายหลายคนทำไมเราไม่มีการติดต่อสื่อสารมาร่วมทำกิจกรรมสร้างสรรค์ที่เป็นประโยชน์ต่อ เยาวชน นักเรียนผู้สนใจงานศิลปะกันเลย มันน่าจะมีอะไรที่ดีกว่านี้ทำไม่ต่างคนต่าอยู่ต่างทำกิจกรรม ผิดถูกว่ากันไปแบบอย่างที่ดี ๆ ไม่มีการขานรับไม่มีการเริ่มต้นส่งเสริม อยู่กันแบบตัวใครตัวมัน ตายไปแล้วก็เผาแค่นั้นหรือ